اشعار

کـوله‌بـار معـصیت دارم ببـین دلواپسم            باز هم درمانده‌ام خوردم زمین دلواپسم

دل به بیگـانه سـپردم قـسمـتم آخر نشد            تا که باشم با تو یک شب همنشین دلواپسم

بسکه از تو دور ماندم شاهدی آخر دلم            با ریـا و بی‌حـیایی شد عجـین دلواپسم

بد ضرر کردم که وابسته به این دنیا شدم            تیره شد قـلبم که حالا اینچـنین دلواپسم

شهر پُر شد از گناه و بی‌تفاوت مانده‌ام            وای بر من که ندارم دردِ دین دلواپسم

در به رویم باز کن آقا که غیر از خانه‌ات            دائما شیطان نشـسته در کـمین دلواپسم

می‌شود لطفی کنی آقا بگویی می‌رسی            در کنارم لحـظه‌های واپـسـین دلواپسم

تو فقط دست مرا بگذار در دست حسین            راهی‌ام کن کربلا در اربعـین دلواپسم

عاشق حضرتِ حق بود و سراسر بخشید            هرچه را داشت نه با حوصله! با «سر» بخشید

تـا ابـد لـنـگـرِ کـشـتـی نـجـات خـود را            متمایل به حـیا کرد و به خـواهر بخشید

تا که اوضاعِ زمینگیریِ فطرس را دید            إذنِ پرواز به او داد؛ سپس «پر» بخشید

دست‌چین کرد خدا محض طوافِ رویش            آن زمـانی که به ما رتـبـۀ نوکـر بخشید

متـولّـد شده بـودیـم چه گـریـان... ما را            مـادرش آمد و با گـریه به مـادر بخشید

زیـنت دوش نـبـی بـود و بـرای اثـبـات            هـمۀ سیـنـه‌زنـان را به پیـمـبـر بخـشـید

عده‌ای را وسـطِ روضه و بعـد از توبه            عـده‌ای را وسـطِ صحـنۀ محـشر بخشید

زیرِ قبّه، شب جمعه، کرَمش عام شد و            زائـرانِ حـرمـش را دو بـرابـر بخـشـید

اربـعـیـن یـادِ غــریـبـیِ حـسـن افـتـاد و            خـیل زوّار خودش را به برادر بخشید!

دار و ندارش زینب و دار و ندار زینب است            دل بیقرارش زینب و دل بیقرار زینب است

آقا ز عالم برده دل زینب ربوده از حسین            زینب قرار عالم و او هم قرار زینب است

بعد از غروب روز غم بگرفت بر دوشش علم            شد زنده از او کربلا این شاهکار زینب است

منزل به منزل پای نی تا شام غم را کرد طی            گفتا ز دین در بزم می دین وامدار زینب است

یک زن چهل منزل عدو با رخصت از خون گلو            بُرد از حریفان آبرو این افتخار زینب است

در بزم عیش شامیان مردانه با تیغ زبان            زد پایه قصر خسان این ذوالفقار زینب است

با دست خود معجر گرفت امداد از یک سر گرفت            از خصم انگشتر گرفت این اقتدار زینب است

دیده است سنگ و خارها بزم می و بازارها            هر چند دید آزارها زهرا عیار زینب است

در حفظ نامش ایستاد پای خیامش ایستاد            پشت امامش ایستاد این راهکار زینب است

در ماتم مادر گریست بر غربت حیدر گریست            بر مشک و دست و سر گریست غم در کنار زینب است

با لحن حیدر گفت حق با یاد مادر گفت حق            همراه یک سر گفت حق حق داغدار زینب است

آنکه ایثار و وفا را کرده معنا زینب است            آنکه داده عاشقی را یاد ماها زینب است
تا هـمیـشه سـربلـند و ایـستاده مثـل کوه            نیست مانندش، ندارد آنکه همتا زینب است

آنکه از کرب و بلایش غیر زیبایی ندید            گفت: والله ما رایت الا جمیلا زینب است
گر عـلـمـدار حـرم تا کـربلا عـباس بود            حفظ کرد آنکه علم را بعد سقا زینب است
با کلامش نقشه‌ها را می‌کند نقش بر آب            کاخ ها را بُرده زیر آب، دریا زینب است
دختر حـیدر کم از حـیدر ندارد، آنکه با            خطبه‌هایش شامیان را کرده رسوا زینب است
بعدِ زهرا مادری کرده است در بیت علی            بعدِ زهـرا آنکه شد اُمِّ ابیهـا زینب است
پنج تن را می‌شود در او خلاصه کرد و بس            جمعِ اوصاف علی، اوصاف زهرا زینب است
بی‌قرارِ کربلائـیم و ضریحی در دمشق            دم حسین جانم حسین و بازدم یا زینب است
از عقیله حاجت خود را در این شبها بگیر            چون برات کربلا در اربعین با زینب است

فرصتم طی شد و بیدار نشد که بشوم            آخـرش لایـق دیـدار نـشـد کـه بـشـوم

باعث دلخوشی‌ات با ورع و ترک گناه            پـسر فـاطـمه، یک بـار نـشد که بشوم

من که یک عمر فقط مشغله‌ام دنیا بود            سـر کـوی تو گـرفـتار نـشد که بـشوم

شـهـدا اوج گـرفـتـند و زمـیـنی مانـدم            وای از نفس، سبک بار نشد که بشوم

اثـر مـرحـمـتت بـود که با کـوه گـنـاه            آبـرو ریخـته و خـوار نـشد که بـشـوم

برکت نان حـلالت همه جا با من ماند            به کسی جز تو بدهکار نشد که بشوم

حـاجـتم بود به پابـوس ابالفـضل رسم            زائر صـحـن عـلـمدار نـشد که بـشوم

گفت زینب چه کنم، هرچه که کردم آخر            راحت از کوچه و انظار نشد که بشوم

هرچه کردم که نخندند به ما مردم شام            مـانـعِ خـنـدۀ اغـیـار نـشـد کـه بـشـوم

سالهـا در حـسرت دیـدار دلبـر مانده‌ایم            جـمعه‌ها را منتـظر مـاهِ منـوّر، مانده‌ایم

زودتر آقـا بـیا و حـال ما را خـوب کن            از غـم دوری تو خـیلی مکـدّر مانـده‌ایم

یوسف زهرا کجایی کُشت ما را انتظار            می‌شود پس کی ظهور تو مقدّر، مانده‌ایم

در محرم چون شما رخت عزا پوشیده‌ایم            بی‌قرار آن دو چشم خون و مضطر مانده‌ایم

روضه تعطیلی ندارد جنّت ما روضه‌هاست            ما که عمری گریه کن هستیم و نوکر مانده‌ایم

آنقَـدَر چـایی بعـد روضـه مـزه می‌دهـد            آنقـدر که منتظـر تا چای دیگر مانده‌ایم

روضه را تعطیل گفتند عده‌ای وقت بلا            از بـلا دوریم ما تا پـای مـنـبر مانـده‌ایم

به دو دستان عمویت دست ما را هم بگیر            ما که پای نوکری تا روز محشر مانده‌ایم

فکر نوکر باش، نزدیک است آقا اربعین            دردمـنـدیم و بـدون کـربـلا درمـانـده‌ایم

پیمانه خالی است و کرم بی‌نهایت است            اما هـمـین گـدایـی مـا اوج عـزت است

کـودک بـه غـیـر خـانـۀ بـابـا نـمـی‌رود            یعنی هـمیـشه خـانۀ عـشّاق هـیئت است

اینجا حـسیـنیه است در این خانۀ حسین            حتی نفـس کـشـیدن ما هم عـبادت است

آغـوش اگر که باز کنی خوب ها چرا؟!            هر کس گناه بیـشتر آورده دعوت است

خـاکی شـدم برای تو خـاکـم درست شد            زحمت برای روضۀ تو عین رحمت است

ما پـرورش گـرفـتـۀ زهـرای اطـهـریـم            از مادر آنچه می‌رسد اصلاً محبت است

محشر همه به دور حسین جمع می‌شویم            فردوس بی‌حضور تو خاموش و خلوت است

نزدیک اربعـین شده کاری بکن حـسین            دیگر بـرات را بده وقـت زیـارت است

گــودال سـخـت بــود بـرای دلـش ولـی            اشک امـام عـصر بـرای اسـارت است

اینکه از زهـر جفا جای به بسـتر دارد            طـشتی از خون دل خویش برابر دارد

چـشم‌هایش به در و منـتـظر آمدنی‌ست            زیـر لـب زمــزمــه مــادر مــادر دارد

جگرش سوخته از یک غم و یک غربت نیست            داغ ارثی‌ست که در سیـنه مکرر دارد

زهـر تنها کس و کار دل او گشت اگر            یادگاری‌ست که از کـیـنه هـمـسر دارد

لحـظه‌های سفـرش در بغـلش می‌گـیرد            چـادری را که بـوی یـاس معـطر دارد

آرزو داشت نمی‌دید در آن کوچه تنگ            مـادرش روی زمـین لالـه پـرپـر دارد

گفت با گریه حسینم تو دگر گریه مکن            که حسن می‌رود و سایه خـواهـر دارد

آه؛ لایوم کیوم تو که در صحرا کیست؟            جسم صدچاک تو از روی زمین بردارد

بزم حـسن حال و هـوایش فـرق دارد            از ابــتــدا تـا انــتـهـایـش فــرق دارد

اینجا هـمه کاره کـریم اهل بیت است            آقـا نـگـاهـش بـر گـدایـش فـرق دارد

با دست خالی برنمیگردی از این در            بیت الکرم جود و سخایش فرق دارد

چـشمی‌که گـریان عـزای مجـتـبی شد            بر او خدا لطف و عطایش فرق دارد

گریه نکـرده مـزد کـارت را گـرفـتی            گـریه کـنی که ماجـرایـش فـرق دارد

آقا خودش فـرموده از کوچه بخـوانید            اصلاً گریز روضه‌هـایش فـرق دارد

دارد صدای سـیـلی از کـوچه می‌آیـد            این مجلس روضه عزایش فرق دارد

آن مـاه که در دامـن زهـرا بـنـشیـنـد            بـایـد که چـنـین در دل دنـیـا بنـشیـند

ای عرش نشین! شأن قدم‌های تو تنها            این است که بر شـانۀ طـاهـا بنـشیـند

حالا که تویی آیه‌ای از سـورۀ کـوثر            بـاید که به تـفـسـیر تو مـولا بنـشـیـند

شد لؤلؤ حُسن تو، فقط قسمت آن دل            آن دل که به درگـاه دو دریـا بنـشیـند

آنقـدر کـریـمی‌که فـقـیر آمد و گـفتی:            از مـاست، بگـوئـید که بـالا بـنـشیـند

آقای جوانان بهـشت است، جـماعت!            دورِ که نـشـستـید؟ که تـنهـا بنـشیـنـد

اسلام شما چیست؟ که در آن پسر هند            جــای پـــســر اُمّ ابـــیـهــا بـنــشـیـنـد

شـایـد پـسـر فـاطـمـه از پـای بیـفـتـد            اما که شنـیـده است که از پا بنـشیند؟

صلح تو چنان تیر که در چله نشسته‌ست            گـیرد هـدف امروز، که فـردا بنشیند

در حیرتم از جَعده، چگونه دلش آمد            آن زهـر، به کـام تـو دل‌آرا بنـشـیند؟

این تیر که اینجا کفنت را به تنت دوخت            فـرداست که بر سـیـنۀ مـولا بنـشـیند

لعنت به دلِ سنگ و سیاهی که سبب شد            داغـت به دلِ گـنـبد خـضـرا بنـشـیـند

شیرین دهن کـرببلا، گل‌پـسر توست            از توست که اینگـونه به دلها بنـشیند

با اذن بـرادر، پـسـر تـو، شـب آخـر            برخاست که خـیمه به تماشا بنـشـیـند

جـسم پـسرت، آه! شـبـیه جگـرت شد            تا خونِ تو هم، در دل صحرا بنشیند

آری یک عمر دلش غرق عزاداری بود            تا چهل سال، فقط کار حسن زاری بود

از همان کوچکی‌اش کوچه گرفتارش کرد            جگـر خون شده‌اش حامل اسراری بود

دم به‌دم تکـیه به دیـوار غـریـبی می‌داد            آنکه بر مادر خود فکر عصا داری بود

هـفت بار از اثـر زهـر بخـود پیـچـیـده            بارها این جگـرش صید جفـاکاری بود

آخرین بار که زهر از گلویش پائین رفت            روزه بـود و بخـدا لحـظۀ افـطاری بود

از هــمـان روز کـه در خـانـۀ آقـا آمـد            نـقـشۀ جـعـدۀ ملعونه جگر خواری بود

زیر لب زمـزمۀ واحـسـنا زینب داشت            خواهری که همه جا در صدد یاری بود

نـاگـهـان دیـد به احـوال تـعـجـب زینب            طشت رنگین شده و لَخت جگر جاری بود

با خـبـر کـرد در آن حـال بـرادرهـا را            باز هم دخت عـلی فکـر پـرستاری بود

بی‌خـبـر بـود ز آثـار هَـلاهـل، ای وای            اثـر سـودۀ الـمـاس عـجـب کـاری بـود

قاسمش در بغل حضرت عباس گریست            کـار عـبــدالـلـَهِ دردانــۀ او زاری بـود

با وجودی که خودش حال عجیبی دارد            هـمه جا ام مـصائب، پِـی دلـداری بـود

آنکه در طشتِ بلا پاره جگر دید، همان            دیـد در طشتِ طلا اوج گـرفـتاری بود

«خیزران بود و لب قاری قرآن در طشت»            غرق در خون، دهن و لعلِ لب قاری بود

سرخ چشمی پی اظهار کـنـیزی خـندید            شـاهـد خـنـدۀ او گـریۀ خـونـباری بـود

مـن زائـر نـگــاه تــوأم از دیــار دور            آن ذرّه‌ام کـه آمـده تـا پـیـشـگــاه نــور

در نام تو چه حس غریبی نهفـته است            در نام تو چه خاطره‌ها می‌شود مرور

آقـا غـریب هـسـتی و وقـت سـرودنت            حسی غریب در دل من می‌کند ظهور

من هم غـریب مثل تو یا أيها الغـریب            من کی صبور مثل تو یا أيها الصّبور

بـا تـو چـقـدر مـاهـیـتـم فـرق مـی‌کـنـد            مانند ایـسـتـادن شب در حـضور نـور

در پـیـشـگــاه آیــنــه مــرد مــقــرّبــی            تو بـضـعـة الـرسولی و ریحـانة النـبی

ای نـور روشـنـای دل و خـانـهٔ نــبـی            ای جـایـگـاه عــرشـی تـو شـانـهٔ نـبـی

روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است            نور تو ابتدای جهان، روح عـالم است

از قـلـب تـو نـدیــده‌ام آقــا رحــیــم‌تـر            از بخـشـش و کـرامت دستت کـریم‌تر

حاتم به دست بخشش تو بوسه‌ها زده است            نـزد فـقـیـر بر لـب تو نه نـیـامده است

سنـگ صبـور، مـأمـن غـم‌ها و دردها            ای خـانـه‌ات پـنـاه هـمـه کـوچـه‌گردها

صلحت حماسه‌ای‌ست که با روضه توأم است            صلحـت چـقـدر آیـنـه‌دار مـحـرم است

باید شناخت صبـر و شـکـیـبایی تو را            باید گـریـست یک دهـه تـنهـایی تو را

در لحظه لحظه زندگی تو غم است، آه            غـربت همیـشه با دل تو توأم است، آه

هر لحظهٔ تو بوده نشان از غـریبی‌ات            وای از غم دل تو، امان از غریبی‌ات

هر روز شهر بر غمت افزود وای من            دشـنام بـود و نـام عـلـی بـود وای من

عمری غریب بوده ولی صبر کرده‌ای            مانـند لحـظه‌های عـلی صبر کـرده‌ای

کـسی که با ادب و بـاوقـار می‌بـخـشد            فـقـط بـه خـاطـر پـرودگـار می‌بـخـشد

کریم فکر حساب و کتاب بخشش نیست            به رسـم اهل کـرم بی‌شـمار می‌بخـشد

به اسـم و رسـم تـوجه نمی‌کـند هرگـز            بـه آشـنـا و غـریـب دیـار مـی‌بـخـشـد

بـرای ایـنکه شـود حـفـظ آبـروی گـدا            بدون منّت و بی‌نـنگ و عار می‌بخشد

تـمـام زنـدگـی مـن فــدای مــردی کـه            تـمـام زنـدگی‌اش را سه بار می‌بخـشد

مقابل بدی و طعنه پاسخش خنده است            سـکـوت کـرده و آئـیـنه‌وار می‌بخـشـد

به این دلیل غلام حسن خودش آقاست            که گل همیشه به خار اعتبار می‌بخشد

ازآن که عادتش احسان، سجیه‌اش کرم است            عجـیب نیست که بی‌اخـتـیار می‌بخشد

چرا که او پسر ارشد همان مردی‌ست            که بـین مـعـرکـۀ کـارزار مـی‌بـخـشـد

که بـین معـرکۀ کارزار از سر لطـف            به دشمن سر خود ذوالـفـقـار می‌بخشد

بجز علی که به هنگام جنگ بخشیده است            کدام شـیر به وقـت شـکـار می‌بخـشد؟

همیشه موقع بخشش که می‌شود این مرد            به رسم فاطمه اول به «جار» می‌بخشد

برادرش هم از او ارث برده بخشش را            اگر به راه خـدا شـیـرخـوار می‌بخـشد

نـمـی‌دهـم بـه دو عـالـم غـلامـی او را            گرفـتم اینکه به من اخـتـیار می‌بخـشد

قـوّت بـال و پـرم، یا حـسن بن عـلی            با تـو شـدم محـتـرم، یا حسن بن علی

بـاز هم از جـانـِبت آمده یک یاکـریـم            پَـر زده دور و بـرم، یا حسن بن علی

خورده به کارم گـره، ذکر لـبانم شده            مثـل پـدر مـادرم، یا حـسـن بن عـلی

رزقِ سجـودِ مرا بیشـتر از پیـش کن            از هـمه سـائل تـرم، یا حـسن بن علی

کاش به روی سرم دست تو را حس کنم            در نـفـسِ آخـرم، یـا حـسـن بن عـلـی

زمزمۀ برزَخم یا علی موسی الرضا            زمـزمـۀ محـشـرم، یا حـسن بن عـلی

تا بپذیـرد مرا محضِ غلامی؛ حسین            نـام تو را می‌بـرم، یا حـسن بن عـلی

این بـدِ بی‌آبـرو کـنـج خـیـالات خـود            ساخت برایت حـرم، یا حسن بن علی

حک شده روی نگین شرف الشّمسِ من            حضرتِ صاحب کرم، یا حسن بن علی

کنج دنجی در هیاهـوی جهان داریم ما            تا میان سیـنه از مهرت نشان داریم ما

خانۀ ویران دل با مهر تو قیمت گرفت            در خـراب آبادمان، گـنج نهان داریم ما

ما نـمک پروردۀ خـوان کـریم عـالـمیم            شامل لطفیم اگر در سفره نان داریم ما

خاک سردِ مُرده‌ایم و تشنۀ یک جرعه نور            دست بر دامان لطـف آسـمـان داریم ما

ما کبوترهای قـبر خـاکی صحـن توأیم            کـنـج ایــوان خـیـالی آشـیـان داریـم ما

تا گذر کرد از مزارت باد صحرا، گریه کرد            چون نسیم از داغ تو اشک روان داریم ما

از غم تشییع سرخت، ذرّه ذرّه سوختیم            تا ابد در سیـنه‌مان، داغ گران داریم ما

واژه حیران مانده بین مدح و اشک مرثیه            در بـهـار شوق، انـدوه خـزان داریم ما

به گلزار امامت بار دیگر غنچه‌ای وا شد            تبسم بر لبان حضرت صادق هویدا شد
ز دامان حمیده حق به مولامان پسر داده            به دنیا آمد او وبهترین مخلوق دنیا شد

میان مکه و شهر مدینه گل فشان گردید            ستاره پیش پایش ریخته از آسمانها شد
بیامد او که باب حاجت بیچارگان باشد            زمین و آسمان بر درگهش غرق تمنا شد
ملائک آمده بینند روی حضرت موسی            به لبهای همه گلواژه به به شکـوفا شد
بگو تبریک برمولا رضا زیرا پدر آمد            به مشهد جشن میلادی نکو زین روی بر پا شد
سلام شیعیان بر حضرت کاظم که میلادش            سـبب بر شـادمـانی دل اهـل تـولا شـد
زند مرغ دل ما در هوای کاظمینش پر            زسوی شیعه این عیدی زمولایش تقاضا شد

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی            هر جا گـذری، حکـایت از نـور کنی
تـو بـاب حـوائـجـی و ما حـاجـتـمـنـد            مـا را نـکـنـد ز درگـهـت دور کـنـی

سید محمد رستگار

چون سرو همیشه راست‌قـامت بودی            مـعـنـای شـرافـت و شـهـامـت بـودی
در بهت سکوت و ظلم هارون، عمری            فــریــاد رســای اسـتــقــامـت بــودی

سید هاشم وفایی

دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست            یعـنی عـوض گـریه تـبـسم کرده‌ست
مـوسـای کـلـیـم نـیـسـت این دل، امـا            بـی‌واسـطـه بـا شـما تـکـلـم کرده‌ست

محمد جواد غفورزاده

ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی            ای ز انــوارِ تـو، آفــاق هـمـه نــورانـی

ای تو در مکرمت و جود، نبی را مانند            ای تو در منـزلت و قـدر، عـلی را ثانی

آن جمال ملکـوتی که تو داری، به مَلَک            از تـمـاشـای رُخـت دست دهـد حـیرانی

تویی آن نوح، که خود روح نجاتی هر گاه            گـیـتی از سـیل حـوادث بـشـود تـوفـانـی

گردش چشم تو و گردش افلاک یکی‌ست            نـکـنـد چـرخ ز فـرمـان تـو نـافـرمـانـی

که گمان داشت که با آن همه تشريف و جلال            یـوسف فـاطمه یک عـمـر شود زندانی؟

آب شد شمع وجود تو و خون شد جگرت            آه از ظـلـمـت زنـدان و شـب ظـلـمـانـی

از هـجوم غـم و اندوه به تـنگ آمده بود            روح قــدســی تـو در کــالـبـد انــســانـی

جان فدایت که به يک عطف نظر زنده کنی            در دل و جـان جـهـان عـاطفـۀ عـرفـانی

از لب لعـل تو، انـوار هدایت جاری‌ست            ای سـحـاب کـرمت، در هـمـه‌جا بارانی

ای کـلامُ اللَّه نـاطق که تو را می‌خـوانـند            شــجــر طــیــبـه در مـعــرفـت قــرآنـی

حبس و تبعید به فتوای تو محبوب‌تر است            از قــبـول سـتــم و سـلـطـۀ بـی‌ایــمـانـی

بر در قـاضـی حـاجـات مـنـاجـات‌کـنـان            عرض حاجت بری ای سجدۀ تو طولانی

آفتابی و سفـر می‌کنی از شرق به غرب            عجـب از صبر تو در سـایۀ سرگـردانی

اهـرمن گرچه بسی بهـر فـنایت کـوشـید            حـاش لِلَّه کـه شـود جـلـوۀ یـزدان، فـانـی

شاهد مـکـتب تـوحـیـدی و در راه هدف            بِـاَبـی اَنـت و اُمّـی کـه شـدی قــربــانـی

روح و ریحان حریم تو دل از دستم برد            بـاز مـمـنـونـم از آن رایـحــۀ روحــانـی

تا مرا رخـصت پـابـوس تو پـیـدا نـشـود            مـنم و دست و گـریـبان غـمـی پـنهـانـی

«گر چه دوريم به یاد تو سخن می‌گوییم            بُـعـد مـنـزل نـبـود در سـفـر روحـانـی»

با تـولّای تو، تا گـلـبن طـبـعـم گـل کـرد            عـوض گـریـه کـند دیـده گـلاب‌افـشـانـی

چه بخواهم که تو خود حال مرا می‌بینی            چه بگـویم که تو خـود درد مرا می‌دانی

نظری کن که «شفق» محرم کوی تو شود            ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی

ای کـلـیـم‌الـلَّـه تــمـاشـا کـن کـلام الله را            بر فـراز دست خـورشیدِ ولایت، ماه را
نـور انـوار نـهـم، هـفــتـم چـراغ راه را            در زمـین و آسـمـان‌ها رهـبری آگـاه را

روح رحمان، جان قرآن، نخل طور است این پسر
گوهر رخشندۀ شش بحر ‌نور است این پسر

این پسر بدرالمنیر و این پسر شمس‌الضحاست            این پسر باب‌الکرم، باب‌الولا، باب‌العطاست
این پـسر باب‌الـمـرادِ انـبـیا و اولـیـاست            این پسر هم مصطفی هم مرتضی هم مجتباست

صاحب خلق و خصال و خوی احمد کیست؟ او
نفـس پـاک صادق آل محـمد کـیست؟ او

مـاه ذی‌حـجـه‌ست مـحـو آفـتاب روی او            جنس آدم قبضه‌ای از خاک پاک کوی او
چشم عـیسی از فراز آسمـان‌ها سوی او            عـروة الـوثـقای ارباب کـرامت موی او

آیـۀ عـفـو الـهـی بر لـب خـنـدان اوسـت
کشور ایران زیـارتگـاه فـرزندان اوست

ای جمال چهارده معصوم در رخسار تو            وحیِ ساعد خیزد از لب‌های گوهربار تو
آفــریــنـش در پــنــاه ســایـۀ دیــوار تـو            روح پــاک انـبــیــا و اولــیــا زوّار تــو

آسـمان چـشم انتـظـار ذکر یارب یاربت
حضرت مـعـبود مشـتـاق مناجـات شبت

ای دُرِ شش بحر و بحر پنج دُر! روحی فداک            آسمان در صحن تو بنهاده پیشانی به خاک
با غبار کاظـمینت روحِ هر ناپاک، پاک            بی‌ولایت می‌شود رحمت، عذاب دردناک

میـثم آلـوده‌ای عـبد و ثـنـاگـوی شماست
هر که بوده هر که باشد سائل کوی شماست

امشب تمام مُـلک و مَلک در ترنم است            چون مـوسم دمیدن خـورشید هفـتم است

آن فـیـض لایـزال که مشـتـق ز نـور او            خورشید آسمان رضا، نـور هـشتم است

آن پـرتــو جـمـال خـدایـی کـه طــور او            آئیـنه‌زار حضرت معصومه در قم است

مـوسای طـور قـرب که در پـیـشگـاه او            صدها کـلـیم بی «اَرِنی» در تکـلم است

بـگـرفـت دست عـیـسی مـریـم ولای او            کز پای دارِ فـتـنه، به چـرخ چهارم است

هر صبحدم فـریضۀ حق بر امـین وحی            بر حـضرتـش ادای سـلام ٌعـلـیکـم است

دلـتـنـگـی‌اش مـبـاد که در غـنچـۀ لـبـش            لـطـف شکـوفـه‌بـاری بـاغ تـبـسـم اسـت

نــــور خـــدا در آیـــنــۀ آفـــتـــاب  تـــو            حـیـرت‌فـزای دیدۀ افـلاک و انجـم است

عــدل مـجـسـمـی تـو و هـر دادخـواه را            در بارگـاه لـطـف تـو شـوق تَـظَـلُّم است

یزدان نخواست تا غم روزی خورد کسی            با لطف تو که قاسم الارزاق مردم است

آن سر که نیست خاک درت در تنزُّل است            وان دل که نیست جای تو، جای تألُّم است

طاعات منـکـران تو در روز رستـخـیز            آتـش‌بـیـار مـعـرکـه مـانـنـد هـیـزم است

در روز حـشر جز تو شـفـیعی مبـادمان            جایی که آب هست چه جای تیـمم است؟

با نعـمت ولای تو «پروانه» را چه غـم            عمری‌ست در بهشت که غرق تنعم است